سلسله گفتارهای حجت‌الاسلام والمسلمین سید احمد حسینی خراسانی (۵)
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم
ریا که از جنس شرک و نفاق است، حرام و گناه بوده و اجر و ثواب هر عملی را تباه می کند و هر عبادتی را باطل می سازد. در مقابل، اخلاص شرط صحت عبادت و موجب ثواب و پاداش عمل است.
ملاک اخلاص و ریا تنها ” لله ” و ” للناس ” بودن است؛ یعنی انجام عمل فقط برای خداوند متعال. بنابراین اگر عملی ” للناس ” بود؛ یعنی انجام آن برای مردم یا برای خدا و مردم که ریا نامیده می شود، مخفیانه و پنهانی بودن آن عمل که هیچ کس نبیند و نداند، هرگز در ریایی بودن آن و عدم تحقق اخلاص تأثیر ندارد.
چنانکه به صرف علنی و آشکار کردن عمل و به نمایش گذاشتن آن به طوری که همه مردم ببینند و بدانند، اصلا در ریایی بودن آن نقشی ندارد.
پس هرگاه عملی “لله” و برای خدا باشد خالص و موجب ثواب و پاداشهای الهی خواهد بود؛ هر چند که در انظار عمومی باشد و به همه جهانیان نمایش داده شود، همچنین اگر ” للناس ” و برای غیر خدا باشد، ریا است وبه هیچ نمی ارزد؛ اگرچه سرّی و پنهانی هم باشد. بنابراین پیدا و پنهان بودن عمل در صدق اخلاص و ریا تأثیری ندارد.
پس ادعای جواز ریا در عزاداری امام حسین علیه السلام به استناد روایاتی مانند استحباب “تباکی” به معنای تظاهر به گریه و امثال آن ناتمام و بی اساس است.
وصیت امام باقر و امام صادق علیهماالسلام به برگزاری مراسم عزاداری در اجتماع عظیم حج گزاران در سرزمین منی و نیز سفارش اکید همه امامان دین به اقامه عزای امام حسین علیه السلام در اجتماعات میلیونی به ویژه اجتماع چندین میلیونی اربعین _ البته در زمان غیر کرونایی_ که شعار شکوه و شوکت شیعه است:
اولا: دستور است که باید به رخ جهانیان کشیده شود؛
ثانیا: ” لله تبارک و تعالی ” است که عین اخلاص و حقیقت تقرب به خداست.
اساسا عملی که باید به قصد اخلاص و قربت انجام بگیرد ریا بردار نیست تا قابل استثنا باشد.
عبادی و قربی بودن عمل با التزام به جواز ریا در آن یک تناقض آشکار است که عقلا محال شمرده می شود.
نتیجه آن که عزاداری سید الشهدا علیه السلام در همه شیوه های شناخته شده اش عبادت است و در هر عبادتی ریا حرام است و علنی و آشکارا برگزار کردن مراسم و به نمایش گذاشتن آن در اجتماعات بزرگ و نشان دادن به جهانیان، چون برای خداست، عین اخلاص و عین تقرب به پروردگار می باشد.
