پیام جامعه مدرسین حوزه علمیه قم به سمینار فرهنگی ـ تربیتی دماوند
در تاریخ ۱۸/۰۴/۱۳۵۹
بسم الله الرحمن الرحیم
«والعصر ان الانسان لفی خسر الا الذین آمنوا و عملوا الصالحات و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر»
سرگذشت فاجعه‌آمیز بشریت امروز بسی غمبار و دردآور است، انسان قرن بیستم گرچه به كمك دانش و صنعت فرمانده زمین و زمان و مسلط بر جهان شده و به خشم طبیعت مهار زده است، اما شكوه پوك و پوچ این تمدن یك بعدی، روح عطشناك و آرمانخواه و حقجوی انسان را سیراب نكرده است و بشریت بخصوص در جهان غرب و كشورهای اروپایی گرفتار دجال یك چشم و صنعت جدا از خدا شده‌اند و دسته دسته در معبد دانش بی‌دین قربانی می‌شود. اینك، مادیت حاكم بر جهان قرن بیستم و فرار از مذهب و اخلاق نوعی جمود عاطفی فراهم آورده و امنیت روحی و آرامش وجدان به افسانه‌ها پیوسته است.
انسان این فرشته زمینی كه حامل «روح خدا» و خلیفه الله در زمین و بدوش كشنده امانت الهی است و باید تا خداگونه شدن و تا «خلق و خوی خدا را گرفتن» به عروج خویش ادامه دهد و به لقاء خدا برسد و به تعبیر قرآن: «یا ایها الانسان، انك كادح الی ربك كدحا فملاقیه» آری ذات اصیل و ماوراء مادی این انسان، درگیر و دار اینهمه دعوت‌ها و نظامهای اجتماعی و فكری مكتب‌های رنگارنگ بشری بدست فراموشی سپرده است. و بجای آنكه بنده خدا و رها شده از زمین و رسته از خاك باشد تا در باغ ملكوت، چونان مرغی به پرواز در آید، در اثر تربیت غلط و یك بعدی امروزی بنده ابزار شده است و برده زمین و اسیر ماده، و به سقوط و هبوط دچار گشته است.
آیا مایه تأسف نیست كه انسان از «خدا گرایی» به «خود گرایی» و از معراج «لقاءالله» به «پستی خاكسالاری» و «ماده آئینی» افتاده است؟! دریغ بر بشر، كه در عین حال كه استعداد آنرا دارد تا فاصله از خاك تا خدا را در طول لحظه‌های زندگی، با دو بال آگاهی و انتخاب طی كند، و خدایی‌ترین درسها را كه در كلاس آفرینش از معلم نخستین خود، یعنی الله، فرا گرفته به كار گیرد، اما دچار خود فراموشی و خدا فراموشی می‌شود و به زندگی و رفاه و لذت و كامجویی روی می‌آورد، گرچه به قیمت از دست دادن تمام ارزشهای والای انسانی باشد.
اسلام، آمده است تا انسان، این موجود نیمه خاك، نیمه خدا را در ابعاد گوناگون وجودی‌اش تربیت كند تا پارسای شب باشد و شیر روز تا جهاد و اجتهاد را در هم بیامیزد و دل و دماغ را و شور و شعور را و جسم و جان را وقف راه خدا و خدمت خلق كند.
تا فطرت قدسی و نهاد متعالی و خدایی خویش را بشناسد و آن را رشد و تكامل بخشد اسلام، انسان را از فلاكت رهانده و به او كرامت بخشیده است كه: «و لقد كرمنا بنی آدم». و فلسفه وجود و پذیرش دعوت توحید را بر رستگاری انسان و «فلاح» مبتنی كرده است و شعار نخستین و پیام آفرینش توحید است كه رمز فلاح است: «قولوا لا اله الا الله تفلحوا.»
و با عقیده به مبداء و معاد، به انسان شخصیت می‌دهد تا بداند كه او را آغاز و فرجامی است و هستی پوچ و بی‌هدف نمی‌باشد.
چهره انسان، در تربیت اسلامی، دارای خطوط روشنی از خدا ترسی و پرهیزكاری و تفكر و تعهد است و عزت نفس و كرامت جان و روان از ویژگیهای اوست، دوست نواز و دشمن ستیز است. حق طلب و حق‌پذیر، سخت كوش و نرم خوی، عقیده‌مند و مجاهد است و از خدای و برای خداست و به سوی او باز خواهد گشت.
ضمن تقدیر فراوان از برگزار كنندگان سمینار فرهنگی و تربیتی و ارج نهادن به كوشش و تلاششان، امیدواریم كه: اصالت انسانی خود را فدای زندگی مادی نسازیم و فطرت خدا آشنای خویش را در زیر غبارهای شرك آشكار و نهان، مدفون نكرده و به تعالی و رشد و بالندگی آن اهمیت بگماریم و ماده را در خدمت معنویت و دنیا را در راه آخرت بكار گیریم، كه اگر جز این باشیم، و ایمان و عمل صالح و توصیه به حق و صبر نداشته باشیم، بی شك، از زیانكاران عصریم.
