سلسله گفتارهای حجت‌الاسلام والمسلمین سید احمد حسینی خراسانی (۳)
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم
هر عملی که انجام می گیرد از دو حال خارج نیست: یا عبادی است یا توصلی. عمل عبادی (عبادت) مانند نماز، روزه، حج و …. که متقوّم به قصد امر است، باید مضاف به الله تعالی بوده و توأم با نیّت اخلاص باشد و بدون نیّت امر خدا باطل و بی اثر است. اما عمل توصلی (معاملی) مانند ازدواج، طاهرکردن بدن و لباس ، ذبح گوسفند و یا نحر شتر با شرایطی که در طهارت وحلیت آنها مؤثر است؛ هر چند ممکن است واجب و رعایت آن شرایط لازم باشد، امّا صحت و درستی آن عمل متوقف بر نیت و قصد اخلاص و قربت نیست؛ گرچه نیت وقصد قربت در انجام آنها اجر و ثواب در پی دارد.
حال با توجه به مطلب یاد شده (شرط بودن نیت و قصد قربت در انجام اعمال عبادی)؛ ریا که به معنای انجام عمل برای غیر خدا و برای خودنمایی وخوشایندی دیگران است، عبادت را باطل می کند و حتی موجب گناه و فسق شخص می گردد و باید توبه و استغفار کند. بنابراین نماز و روزه و حج ریایی باطل است و باید اعاده گردند و آن شخص هم باید بابت عبادت ریاکارانه استغفار نماید. پس هر عمل ریایی _ عبادت باشد یا غیر عبادت _ حداقل فاقد ثواب است.
بنابراین برپایی مراسم عزای سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام ، هزینه کردن مال ، وقت گذاشتن و صرف عمر ، تلاش برای اداره مجالس ، خدمت به عزاداران و شرکت کنندگان، نوحه خوانی، مرثیه سرایی، سینه زنی، گریستن، گریاندن ، حالت گریه داشتن و نیز زیارت قبر مطهر آن عزیز خود یک عبادت و از اعظم قربات و افضل طاعات است، باید برای خدا و به قصد قربت باشد و اگر خدایی ناکرده ریایی باشد، نه تنها هیچ ثوابی ندارد، که موجب دوری از اهل بیت علیهم السلام می‌گردد.
